Bij de familie!

Wij zijn gisteren vroeg vertrokken uit het hotel. We werden eerst voorgesteld aan onze gids voor komende twee dagen. Elias: een bewoner van de streek. Blijkt een aardige vent te zijn, wel is zijn Engels soms moeilijk te verslaan.

Allereerst vertrekken we met z'n alleen naar de haven. Hiervoor waren er fietstaxis geregeld (tricyclos). Levensgevaarlijke capriolen haalden die uit, maar we kwamen allemaal heel aan.

In de haven moesten we inkopen doen voor onze gastfamilies. Dat betekent dus rijst, suiker, olie, meel, kaarsen, lucifers meenemen en voor de eventuele kinderen pennen en kleurpotloden. Toen konden we eindelijk op weg gaan.

In de boot legde Elias het een en ander uit over het TitiKaka meer. Dit is het hoogst gelegen meer in de wereld. Het is inmens groot. Prachtig om het te zien.

Het meer is vooral bekend om zijn stammen, die er op, naast en eromheen leven. We gaan allereerst naar het Uros volk. Dit volk is in het verleden gevlucht voor het geweld tussen de Colla's en de Inca's. Zij gingen op rieten eilanden leven en dan doen ze nu nog steeds.

De eilanden zijn gemaakt van rietwortels, met daarop lagen riet. De dikte is ongeveer 50 cm t/m 1 meter. Hier leven dus de Uros mensen op in rieten huisjes. Daarnaast maken ze karakteristieken boten; prachtig om te zien. We moesten natuurlijk een rond tochje maken.

Dit soort tourisme ligt steeds meer onder vuur. Er gaan stemmen op om het totaal te verbieden. Het lijkt namelijk steeds meer op een openluchtmuseum! De bewoners onderling zijn het ook niet eens. Zo zijn er mensen die ondertussen leven van de toerisme. Terwijl er ook Uros bewoners zijn die totaal geen bezoek wensen te ontvangen. Het is erg touristisch, maar het geeft een leuk beeld van het hoe.

Na de verplichte koop van souveniers op naar onze eindbestemming van vandaag: isla de Amanti. Hier leeft het Amanti volk. Eenvoudige boerenfamilies die leven van de verkoop van aardappels en andere gewassen.

Bij aankomst van onze boot werden we opgewacht door meerdere familieleden. Iedereen werd verdeeld in groepen. Ik zat samen met twee reisgenoten bij een familie, bestaande uit papa Andes, moeder Maria, en 5 kinderen. Vol trots vertelde papa dat zijn oudste kind in Puno studeerd. De andere kunnen dat wegens geldgebrek niet.

Vader Andes bracht ons naar zijn huis toe. Erg klein allemaal. Zeker voor mij. Ik kan bijna over de nog van het huis heenkijken: dat werd veel bukken en oppassen voor mijn hoofd. WC buiten het huis, geen stromend water dus doorspoelen met een emmer. De deur ging trouwens niet dicht: opletten dus!

Allereerst kregen we een eenvoudige lunch van onze adoptiemoeder. Eerst groentesoep en daarna een vegetarische maatlijd met aardappels. Natuurlijk kwamen de verplichte mutsen weer op tafel, maar gelukkig kon ik zonder veel moeite dit weerstaan.

De keuken bestaat trouwens uit een klein oventje op hout gestookt en wat rekken met potten en pannen. Alles zit volledig in de rook. Hier moesten wij ook eten! Natuurlijk liepen er de noodzakelijke Cuy rond! Gelukkig dat we die niet kregen te eten.

We hebben even met onze adoptie broertjes een potje volleybal gespeeld! Erg vermoeiend onder de hete zon en op deze hoogte!

Daarna werden we door onze vader naar het stadion gebracht, alwaar we onze collega weer terug zagen. Onder leiding van gids gingen we de berg beklimmen om de zonsondergang te zien. Werkelijk een zeer zware opgaven. Iedereen was geheel kapot toen we boven aankwamen. Maar het uitzicht was prachtig! In het donker naar beneden was wat minder, maar een zaklamp deed wonderen.

Onze vader kwam ons weer ophalen en bracht ons weer naar huis. Hier stond de warme maaltijd al weer klaar voor ons. Ook weer een vegetarische hap.

Onze familie kleden ons in traditionele gewaden, waarna we naar de plaatselijke disco gingen. Nou disco: betonnen gebouw met een spaarlamp en TL buis. Natuurlijk was er een band, waarin twee van onze adoptiekinderen speelden. Erg leuk om ze te zien spelen! Enkele peruaanse dansen aangeleerd en daar gingen we. Er werd drank verkocht, maar dat was na een half uurtje al weer op!

Papa bracht ons weer naar huis. We zijn maar snel gaan slapen, want het was toch wel vermoeiend zo'n dag.

We moesten weer vroeg op. Nu merkte je pas goed hoe stil hier alles is. Geen files, geen bussen enz. Alleen maar vogeltjes en een windje. Heerlijk allemaal.

Een snel ontbijtje bestaande uit pannekoekjes, waarna onze gids ons weer kwam ophalen. We moesten toen ook afscheid nemen van de familie. Als dank hebben we onze ouders een donatie gedaan voor het onderwijs van zijn kinderen. Wij kregen als dank een soort bloemenkrans om. De bloemen zijn heilig voor dit volk en ze kunnen wensen doen uitkomen! Ben benieuwd!!

In de haven onze collega's weer gezien. Iedereen met zijn eigen enthousiaste verhaal. Snel weer de boot in, want we moeten naar onze derde stop.

Het volgende eiland was Isla Taquille. Dit eiland is het meest authentiek, want hier leven de mensen erg op zichzelf. Zo trouwen ze alleen met hun eigen mensen.

We moesten alweer een behoorlijk stuk klimmen om op het centrale plein te komen. Qua tourisme valt het hier erg mee. Alleen de handwerkwinkel is wat touristisch. Op dit eiland breien trouwens de mannen de mutsen en dat doen ze dan ook 24 uur per dag. Je ziet constant mannen lopen en tegelijk te breien. En dan ook nog eens zonder patronen!!

Onze gids kwam van dit eiland. Hij wees dan ook zijn grootouders aan enz. Hij legde ook de gebruiken uit rond de mutsen en houden van de man en vrouwen. Hieraan kan je iemands leeftijd en status zien.

Na een lekkere lunch in een van de 22 restaurants op het eiland, gingen we weer naar de boot. Terug naar Puno.

's Avonds met Pascal en Frank uit eten geweest. Erg smakelijk deze keer. Weer op tijd naar bed, want om 7 uur moeten we weer klaar staan!