Prive Butler!!

Wat een dagen heb ik weer gehad! Zoals ik reeds in mijn voorgaande verslag vermelde werden we geevacueerd naar buiten de stad Cuzco. Tijdens de reis was iedereen behoorlijk gespannen. Gids was druk aan het bellen om een hotel te regelen. Allerlei kleine onverharde wegen genomen, om de roadblocks te ontwijken.
Na twee uur kwamen we eindelijk op onze plaats van bestemming aan. Nou hier mag je me vaker naar toe evacueren!! Wat een plek!

We kwamen aan in het pikke donker, maar het ontvangst was al een hele bijzondere. We waren aangekomen bij de "regenboog huisjes". Dat is wel een heel bijzondere plaats.

We zijn in het project van Helena van Engelen: Niños del Arco Iris, oftewel regenboogkinderen.

Deze Helena heeft in 2000 besloten om zich te ontfermen over de vergeten Peruaanse kinderen. Zij heeft daarvoor hier in de heilige valei een terrein opgekocht en heeft daar diverse huizen op gezet. In een van deze huizen woont zij met nu 13 kinderen. Deze kinderen zijn als het ware over de schutting gegooid door hun ouders. Elk kind heeft een zeer uitgebreide achtergrond van gewelds misbruik, alcohol en verwaarlozing. Zij geeft deze kinderen nu een veilig bestaan.

Daarnaast geeft zij ongeveer 100 kinderen dagelijks een warme maaltijd, een warme douche, hulp bij huiswerk en extra onderwijs. Erg prachtig om te zien. Kinderen van 16 jaar kunnen bij haar een soort beroepsonderwijs volgen. Het diploma is erkend door de peruaanse overheid en ze helpt ze ook nog eens met zoeken naar een baan. Dat noem ik nog eens ontwikkelingshulp!

Om het project te financieren gebruikt ze een stichting in NL (www.kuychi.org) en kan je erblijven slapen in regenbooghuisjes.

Dit zijn prachtige villas met een lekker bed en een enorme badkamer! Wat een luxe in vergelijking met de rest van de vakantie. We hebben zelfs een openhaard op de kamer!

Het eten en drinken wordt verzorgd in de gezamelijke eetkamer, ook weer met openhaard en voor de eerste keer: kaarsen. Meestal is het spaarlamp, TL buis en vaak een TV!

Er werd voor ons drie keer per dag gekookt en telkens bediend door een prive butler. Dat is heerlijk bijkomen.

Na een heerlijke nachtrust en na wakker geworden te zijn in een soort garden of Eden, kregen we een rondleiding over het terrein.

Helena is van huis uit een architecte, dus alles zag er prachtig gecontrueerd uit. Mooi huis, waar ze met haar kinderen woont. Een deel van de kinderen was ook thuis. Ze zijn keurig op gevoed; ze kwamen ons allemaal een handje geven en bedanken voor onze komst. Na de klaslokalen en eetzaal gezien te hebben, kwam opeens Helena te voorschijn. Ik ben niet snel onder de indruk van iemand, maar zij kreeg van de hele groep gelijk de gehele aandacht. Ik had gedacht dat het zo'n alternatief typje was, maar dat was helemaal onjuist.

Met z'n allen en haar een kopje koffie gedronken. Ze heeft hierbij uitgebreid verteld over haar beweegredenen. Toch wel bijzonder om op je 51ste naar Peru te verhuizen. Alles verkocht in NL en hier in echt een gehucht een prachtig project opgezet. Je merkte wel dat het niet gemakkelijk is geweest. We konden alles vragen en ze heeft alles uitgebreid beantwoord. Haar levensmoto was als je liefde geeft dan krijg je liefde. De kinderen waren een voor een kleine wrakjes, maar nu staat er een hele grote familie. De eigenlijke ouders van deze kinderen wensen geen contact meer te hebben met hen.
Gewoon een mooi mens van binnen en van buiten!

We zaten danwel in een prachtige omgeving, maar we kunnen hier niet naar buiten. De staking verhinderde dit volledig. Dus verplicht rusten was het devies.

De tweede dag zijn we toch maar eens de omgeving gaan verkennen. Een leuke wandeling naar het dorp en daar wat rond gekeken. Geen echte bijzonderheden te zien. Er is wel een kunstnaar, die allerlei keramiek maakt. Hij gebruikt hiervoor de oude Inca technieken. Wel grappig om te zien.
Na een lekker kop koffie terug met een motortaxi.

´s Avonds weer heerlijk gegeten en om de tijd wat te doden heb ik weer eens geklaverjast! Het ging gelukkig nog. De volgende ochtend moesten we weer vroeg vertrekken.

Nadat iedereen de rekening dubbel en dwars had voldaan in de bus. We moeten een trein halen. Het hoogte punt van de reis zat er aan te komen: Machu Picchu.

Machu Picchu ligt op een berg zoals jullie weten in de Cloud Mountains. De enige manieren om er te komen zijn: het lopen van de Inca Trail of met de trein. Op het station was het een chaos. Iedereen duwde je in een bepaalde rij. Uiteindelijk mijn juiste wagon gevonden en mijn stoel kunnen vinden. De groep bleek een beetje verspreid te zitten in de trein. Wat een administratie zeg voordat de trein weg kan rijden. Allemaal lijsten moesten kloppen, paspoorten gecontroleerd. Eindelijk kon de deur dicht. De rit duurt twee uur en is echt prachtig. Je rijdt door een kloof, met hoge bergen rond je en een wilde rivier naast het spoor. Onderweg zie je de beginpunten van de diverse trails. De trein eindigt in Agues Calientes. Dit dorpje ligt in het dal van Machu Picchu en hiervandaan vertrekken alle bussen naar de berg. Er is een maximum aan bezoekers per dag, dus je hebt een ticket op datum en naam. We slapen hier 1 nacht om morgenochtend vroeg Machu Picchu te bezoeken. Ik kan je zeggen dat ik behoorlijk zenuwachtig ben. Eindelijk krijg ik het dan te zien!!

Het stadje zelf is verschrikkelijk. Alleen maar restaurants en souvenier winkels. Ons hostel was ook verschrikkelijk. Ik had niet eens een raam. Maar ach alles voor Machu Picchu zien!

Ik ga me maar eens goed bezatten deze avond met de gids. Dan merk ik niet veel van dat hostel!

Morgen gaan we naar Machu Picchu....