Oversteek naar Laos
Blijf op de hoogte en volg Mark
08 Oktober 2012 | Laos, Muang Pakbèng
We moeten vandaag vroeg op (6:15) want vandaag moeten we veel reizen. Eerst ontbijten en boodschappen doen in de plaatselijke supermarkt. Want we kunnen nergens eten onderweg. Tassen weer inpakken en nog even de laatste mail checken. Ik heb nog wat foto's over gestuurd naar mijn reisdagboek. Want voorlopig geen internet meer; we gaan naar Laos.
Eerst met busjes naar de grens. Deze wordt hier gevormd door de Mekong rivier. Deze rivier begint in Tibet en loopt via Myanmar, Thailand, Laos, Cambodja en Vietnam naar de grote oceaan. De komende weken gaan we hem vaker zien. We krijgen een stempel in ons paspoort voor vertrek uit Thailand.
Daarna met hele smalle bootjes naar de overkant van de rivier en zetten onze eerste voetstappen op Laos grondgebied. Hier kunnen we allemaal weer in de rij gaan staan voor ons visum. Gelukkig heeft Nederland blijkbaar een goede verstandhouding met de regering van Laos. Ik moet een van de laagste visum kosten betalen. De Amerikanen en Canadezen betalen het hoogste tarief. Of denken ze dat wij arm zijn?
Vervolgens gaan we geld wisselen. In Laos krijgen we een andere valuta, de KIP. De wisselkoers is ongeveer 1€= 10.000 KIP. Lekker handig voor omrekenen. Helaas blijkt het vandaag een bank holiday te zijn, dus banken dicht. Wel was er een pin automaat, waar ik tot mijn grote verbazing geld uit kreeg. Ben benieuwd wat me dit heeft gekost!
Weer allemaal in busjes gepropt. Is toch wel een hele belevenis over 4 verschillende busjes verdeeld worden en dan in grote vaart door een onbekende stad heen scheren. En ieder busje volgt zijn eigen weg; uiteindelijk komen we allemaal weer op dezelfde plaats aan. Deze keer weer op een pier aan de Mekong rivier.
Laos laat danwel toeristen toe, maar niet zomaar. Het land is namelijk nog steeds een communistisch land met een een partij stelsel. Dus een plaatselijke gids is verplicht en ook de route hoe je het land binnenkomt is verplicht gesteld. In ons geval via een zogenaamde slow boat over de Mekong Rivier. Deze trip kost ons twee hele dagen. Er is zelfs al bepaald waar je kan overnachten de eerste reisdag.
De boot is er lux; we zitten op autostoelen en er is een net toilet. Hier kunnen we het wel uithouden voor twee dagen. De tocht gaat erg langzaam, maar is gelukkig erg aangenaam. Het is wel erg warm, maar de wind maakt het gelukkig goed uit te houden.
Onderweg heb ik gelukkig even tijd om mijn geschiedenis van Laos op te halen. Laos bestaat uit 132 etnische groepen, die eigenlijk in vier grote groepen zijn te verdelen. De grootste groep heet Lao Loum oftewel laagland Lao's (60%) . Aangezien zij het grootste deel van de bevolking uitmaken worden zij gezien als het culture hart van de natie. De rest wordt ingedeeld naar de hoogte waarop ze wonen. De Lao Thai ( tot 400 meter), de Lao Thoeng ( van 400 m tot 1000 m) en de Lao Soung ( vanaf 1000 m). De bevolking van Lao's is homogene groep. Iedere groep heeft zijn eigen godsdienst ( wel allemaal buddisten) en eigen gebruiken. De communisten hebben wel geprobeerd er een homogeen geheel van te maken, maar dat lukte in zijn geheel niet. Ondanks alle opvoedingskampen en onderduiking die er geweest zijn ( nog steeds zijn?) onder het communistische gezag.
Maar deze lappen deken van bevolking is altijd zo geweest. In de 14de eeuw heeft de Khmer een deel van Laos grondgebied veroverd. Deze heerser, Chao Fa Ngum, heeft het koninkrijk Lan Xang ( land van een miljoen olifanten) opgericht. Hij voerde het Buddisme in als staats godsdienst. Deze heerser bereide het rijk in snel tempo uit. Zijn zoon en volgende opvolgers bouwde het rijk steeds verder op. Uiteindelijk was het een belangrijk handelsgebied in de regio.
Echter in de 18de eeuw viel het land grotendeels ten prooi aan de Siamese. Zij gebruikte het land als buffer tegen de Fransen. In 1828 was er nog een kortdurende opstand tegen de Siamese, maar zij sloegen keihard terug door de oude stad Vietiane tot de grond toe af te branden en bijna iedereen van de stad uit te moorden.
In 1883 veroverde de Fransen de steden Annam en Tonkin, waarna ze met de Siam een vrede tekenen, waarbij alles wat ten oosten van de Mekong Rivier was Frans gebied werd. Hiermee werd Laos toegevoegd aan het Frans Indochina. Uiteindelijk bestond dit gebied uit Vietnam, Laos en Cambodja.
Gedurende deze periode hadden de Lao een relatief rustig leven, maar moesten wel werken voor de Franse staat en staatsbedrijven.
De Lao hebben een nogal aparte manier van in het leven staan, dan dat wij in het westen gewend zijn. Zo zijn ze heel goed in het nu leven en hebben echt de mentaliteit van geen probleem ( baw pen nyâng). Ook zijn ze steeds op zoek naar múan ( plezier). Als een bepaalde taak niet leuk is, dan stoppen ze er snel mee. Ook al betekend dat minder salaris. Kamma (karma) bepaald je toekomst, dus niet te hard werken!
Dit botste natuurlijk regelmatig met de Franse wensen en eisen. Echter door het Buddisme (geen oorlog!) is een opstand eigenlijk nooit gekomen. Behalve na de tweede Wereldoorlog, toen wilde de Lao geen nieuw overheersing van de Fransen. Die waren er reeds door de Japanners uit verdreven. De Fransen hadden echter helemaal geen behoefte meer aan Laos en hebben Laos onafhankelijke gemaakt.
De Lao waren zo verdeeld onder elkaar dat er een onderlinge strijd los barstte. Uiteindelijk kozen sommige groepen voor samenwerking met de Vietnamese Viet Minh. Hierdoor kwam Laos opeens een front in de oorlog tussen de communisten en Amerikanen.
In 1954 werd Laos neutraal gebied. Echter de Amerikanen en Vietnamezen hielden zich hier niet echt aan. Er zijn tientallen CIA operaties geweest in Laos, waarbij ze het leger trainde tegen de communisten. Ook hebben de Amerikanen uitgebreide bombardementen uitgevoerd boven Laos grondgebied, aangezien de Vietnamezen dit gebied gebruikte voor wapensmokkel. Al deze oorlogshandelingen maakte echter de steun voor de communisten alleen maar groter. Toen de VS zich terug trok in 1973 viel de regering van Laos ook en kwam de communistische partij aan de macht.
Een groot deel van de bevolking vluchtte naar Thailand en de groepen die samenwerkten met de Amerikanen werden naar opvoedkampen gestuurd.
Sinds 1980 is het communistisch systeem wel hervormd, nadat ze inzagen dat het zo ook niet ging. Zo was buitenlandse investeringen weer toegestaan en konden mensen eigen zaakjes openen. Dit maakt hun tegenwoordig een belangrijk land in de regio. China is nog steeds Lao's belangrijkste vriend. Zij zijn hier voor de grondstoffen en daarvoor bouwen zij diverse grote infrastructuren in het land. Zo komt er een hoge snelheidslijn tussen de hoofdstad Vietiane en China. Wat dat gaat doen met het land is onduidelijk. Ook komen er nu grote fabrieken uit China, die hier neergezet worden door Chinese bedrijven. Dit is ook een grote bedreiging voor de cultuur van Lao.
De Vietnamese oorlog is nog steeds niet over in Lao. Er komen nog steeds groepen Lao uit de oerwouden, die daar gezeten hebben sinds het einde van de oorlog; bang voor de gevolgen.
Het land ontwikkeld zich snel, al dan niet met de hulp van China. Zo zijn er nu twee waterkracht centrales gebouwd, die het land voorzien van stroom. Ook kunnen ze nu stroom verkopen naar omliggende landen. Verder verbouwen ze veel groentes, maar niet voldoende om de 7 miljoen inwoners te voorzien. Er moet dus veel geïmporteerd worden.
Na weer stuk gevaren te hebben moeten we een inspectie krijgen. Even aanleggen stempel halen en weer verder.
Onderweg nog gestopt bij een dorpje langs de rivier. Hier even de mensen in hutjes op palen zonder elektriciteit. Wel is er sinds enige tijd stromend water, maar ze hebben een punt die ze moeten delen. Natuurlijk werden we begroet door een hele boel kinderen. Allemaal erg nieuwsgierig naar ons, maar vooral naar de gevraagde snoepjes. Helaas hebben we niets meegenomen, misschien maar beter ook. Een groot deel van de volwassenen waren aan het werk in de bossen, dus die niet gezien. Na een korte rondleiding en een ontmoeting met de school directeur weer terug de boot op. Uitgezwaaid en nagezwommen door de kinderen.
Uiteindelijk belanden we op de tussenstop. Het ozo romantische en pittoreske plaatsje Pak Beng. Alle boten moeten hier aanleggen op de weg naar Luang Prabang en alle boten komen ongeveer tegelijk aan. Een enorme mierenhoop tot gevolg; balanceren met rugzak en hoppen van boot tot boot. De dames durfden niet echt. Dus uiteindelijk moesten de mannen de tassen naar de kade dragen. De tassen weer op een truck geladen en daar gingen ze weer! Wij lopen vervolgens naar het hotel, waar we weer herenigd worden met de tassen. Erg basic kamer, maar voor een nachtje prima.
Na enige rust met z'n allen naar een restaurant. Onze gids stelde een Indiaas restaurant (!) voor. Ik ben niet zo thuis in deze keuken, dus James heeft maar wat dingen besteld. Erg lekker trouwens, vooral dat naan brood. De rekening was erg grappig; ik heb voor €40000 KIP gegeten en gedronken, zo'n € 4,00. Doe dat maar eens in Nederland.
Na afloop snel naar bed, want de ochtend begint weer vroeg morgen.
Eerst met busjes naar de grens. Deze wordt hier gevormd door de Mekong rivier. Deze rivier begint in Tibet en loopt via Myanmar, Thailand, Laos, Cambodja en Vietnam naar de grote oceaan. De komende weken gaan we hem vaker zien. We krijgen een stempel in ons paspoort voor vertrek uit Thailand.
Daarna met hele smalle bootjes naar de overkant van de rivier en zetten onze eerste voetstappen op Laos grondgebied. Hier kunnen we allemaal weer in de rij gaan staan voor ons visum. Gelukkig heeft Nederland blijkbaar een goede verstandhouding met de regering van Laos. Ik moet een van de laagste visum kosten betalen. De Amerikanen en Canadezen betalen het hoogste tarief. Of denken ze dat wij arm zijn?
Vervolgens gaan we geld wisselen. In Laos krijgen we een andere valuta, de KIP. De wisselkoers is ongeveer 1€= 10.000 KIP. Lekker handig voor omrekenen. Helaas blijkt het vandaag een bank holiday te zijn, dus banken dicht. Wel was er een pin automaat, waar ik tot mijn grote verbazing geld uit kreeg. Ben benieuwd wat me dit heeft gekost!
Weer allemaal in busjes gepropt. Is toch wel een hele belevenis over 4 verschillende busjes verdeeld worden en dan in grote vaart door een onbekende stad heen scheren. En ieder busje volgt zijn eigen weg; uiteindelijk komen we allemaal weer op dezelfde plaats aan. Deze keer weer op een pier aan de Mekong rivier.
Laos laat danwel toeristen toe, maar niet zomaar. Het land is namelijk nog steeds een communistisch land met een een partij stelsel. Dus een plaatselijke gids is verplicht en ook de route hoe je het land binnenkomt is verplicht gesteld. In ons geval via een zogenaamde slow boat over de Mekong Rivier. Deze trip kost ons twee hele dagen. Er is zelfs al bepaald waar je kan overnachten de eerste reisdag.
De boot is er lux; we zitten op autostoelen en er is een net toilet. Hier kunnen we het wel uithouden voor twee dagen. De tocht gaat erg langzaam, maar is gelukkig erg aangenaam. Het is wel erg warm, maar de wind maakt het gelukkig goed uit te houden.
Onderweg heb ik gelukkig even tijd om mijn geschiedenis van Laos op te halen. Laos bestaat uit 132 etnische groepen, die eigenlijk in vier grote groepen zijn te verdelen. De grootste groep heet Lao Loum oftewel laagland Lao's (60%) . Aangezien zij het grootste deel van de bevolking uitmaken worden zij gezien als het culture hart van de natie. De rest wordt ingedeeld naar de hoogte waarop ze wonen. De Lao Thai ( tot 400 meter), de Lao Thoeng ( van 400 m tot 1000 m) en de Lao Soung ( vanaf 1000 m). De bevolking van Lao's is homogene groep. Iedere groep heeft zijn eigen godsdienst ( wel allemaal buddisten) en eigen gebruiken. De communisten hebben wel geprobeerd er een homogeen geheel van te maken, maar dat lukte in zijn geheel niet. Ondanks alle opvoedingskampen en onderduiking die er geweest zijn ( nog steeds zijn?) onder het communistische gezag.
Maar deze lappen deken van bevolking is altijd zo geweest. In de 14de eeuw heeft de Khmer een deel van Laos grondgebied veroverd. Deze heerser, Chao Fa Ngum, heeft het koninkrijk Lan Xang ( land van een miljoen olifanten) opgericht. Hij voerde het Buddisme in als staats godsdienst. Deze heerser bereide het rijk in snel tempo uit. Zijn zoon en volgende opvolgers bouwde het rijk steeds verder op. Uiteindelijk was het een belangrijk handelsgebied in de regio.
Echter in de 18de eeuw viel het land grotendeels ten prooi aan de Siamese. Zij gebruikte het land als buffer tegen de Fransen. In 1828 was er nog een kortdurende opstand tegen de Siamese, maar zij sloegen keihard terug door de oude stad Vietiane tot de grond toe af te branden en bijna iedereen van de stad uit te moorden.
In 1883 veroverde de Fransen de steden Annam en Tonkin, waarna ze met de Siam een vrede tekenen, waarbij alles wat ten oosten van de Mekong Rivier was Frans gebied werd. Hiermee werd Laos toegevoegd aan het Frans Indochina. Uiteindelijk bestond dit gebied uit Vietnam, Laos en Cambodja.
Gedurende deze periode hadden de Lao een relatief rustig leven, maar moesten wel werken voor de Franse staat en staatsbedrijven.
De Lao hebben een nogal aparte manier van in het leven staan, dan dat wij in het westen gewend zijn. Zo zijn ze heel goed in het nu leven en hebben echt de mentaliteit van geen probleem ( baw pen nyâng). Ook zijn ze steeds op zoek naar múan ( plezier). Als een bepaalde taak niet leuk is, dan stoppen ze er snel mee. Ook al betekend dat minder salaris. Kamma (karma) bepaald je toekomst, dus niet te hard werken!
Dit botste natuurlijk regelmatig met de Franse wensen en eisen. Echter door het Buddisme (geen oorlog!) is een opstand eigenlijk nooit gekomen. Behalve na de tweede Wereldoorlog, toen wilde de Lao geen nieuw overheersing van de Fransen. Die waren er reeds door de Japanners uit verdreven. De Fransen hadden echter helemaal geen behoefte meer aan Laos en hebben Laos onafhankelijke gemaakt.
De Lao waren zo verdeeld onder elkaar dat er een onderlinge strijd los barstte. Uiteindelijk kozen sommige groepen voor samenwerking met de Vietnamese Viet Minh. Hierdoor kwam Laos opeens een front in de oorlog tussen de communisten en Amerikanen.
In 1954 werd Laos neutraal gebied. Echter de Amerikanen en Vietnamezen hielden zich hier niet echt aan. Er zijn tientallen CIA operaties geweest in Laos, waarbij ze het leger trainde tegen de communisten. Ook hebben de Amerikanen uitgebreide bombardementen uitgevoerd boven Laos grondgebied, aangezien de Vietnamezen dit gebied gebruikte voor wapensmokkel. Al deze oorlogshandelingen maakte echter de steun voor de communisten alleen maar groter. Toen de VS zich terug trok in 1973 viel de regering van Laos ook en kwam de communistische partij aan de macht.
Een groot deel van de bevolking vluchtte naar Thailand en de groepen die samenwerkten met de Amerikanen werden naar opvoedkampen gestuurd.
Sinds 1980 is het communistisch systeem wel hervormd, nadat ze inzagen dat het zo ook niet ging. Zo was buitenlandse investeringen weer toegestaan en konden mensen eigen zaakjes openen. Dit maakt hun tegenwoordig een belangrijk land in de regio. China is nog steeds Lao's belangrijkste vriend. Zij zijn hier voor de grondstoffen en daarvoor bouwen zij diverse grote infrastructuren in het land. Zo komt er een hoge snelheidslijn tussen de hoofdstad Vietiane en China. Wat dat gaat doen met het land is onduidelijk. Ook komen er nu grote fabrieken uit China, die hier neergezet worden door Chinese bedrijven. Dit is ook een grote bedreiging voor de cultuur van Lao.
De Vietnamese oorlog is nog steeds niet over in Lao. Er komen nog steeds groepen Lao uit de oerwouden, die daar gezeten hebben sinds het einde van de oorlog; bang voor de gevolgen.
Het land ontwikkeld zich snel, al dan niet met de hulp van China. Zo zijn er nu twee waterkracht centrales gebouwd, die het land voorzien van stroom. Ook kunnen ze nu stroom verkopen naar omliggende landen. Verder verbouwen ze veel groentes, maar niet voldoende om de 7 miljoen inwoners te voorzien. Er moet dus veel geïmporteerd worden.
Na weer stuk gevaren te hebben moeten we een inspectie krijgen. Even aanleggen stempel halen en weer verder.
Onderweg nog gestopt bij een dorpje langs de rivier. Hier even de mensen in hutjes op palen zonder elektriciteit. Wel is er sinds enige tijd stromend water, maar ze hebben een punt die ze moeten delen. Natuurlijk werden we begroet door een hele boel kinderen. Allemaal erg nieuwsgierig naar ons, maar vooral naar de gevraagde snoepjes. Helaas hebben we niets meegenomen, misschien maar beter ook. Een groot deel van de volwassenen waren aan het werk in de bossen, dus die niet gezien. Na een korte rondleiding en een ontmoeting met de school directeur weer terug de boot op. Uitgezwaaid en nagezwommen door de kinderen.
Uiteindelijk belanden we op de tussenstop. Het ozo romantische en pittoreske plaatsje Pak Beng. Alle boten moeten hier aanleggen op de weg naar Luang Prabang en alle boten komen ongeveer tegelijk aan. Een enorme mierenhoop tot gevolg; balanceren met rugzak en hoppen van boot tot boot. De dames durfden niet echt. Dus uiteindelijk moesten de mannen de tassen naar de kade dragen. De tassen weer op een truck geladen en daar gingen ze weer! Wij lopen vervolgens naar het hotel, waar we weer herenigd worden met de tassen. Erg basic kamer, maar voor een nachtje prima.
Na enige rust met z'n allen naar een restaurant. Onze gids stelde een Indiaas restaurant (!) voor. Ik ben niet zo thuis in deze keuken, dus James heeft maar wat dingen besteld. Erg lekker trouwens, vooral dat naan brood. De rekening was erg grappig; ik heb voor €40000 KIP gegeten en gedronken, zo'n € 4,00. Doe dat maar eens in Nederland.
Na afloop snel naar bed, want de ochtend begint weer vroeg morgen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
