Ha Noi

Wakker worden in een druk Ha Noi! Je hoort het drukke verkeer vanuit de hotel kamer al. Deze keer was er een uitgebreid ontbijt bij het hotel. Naast het gebruikelijk westers ontbijt; deze keer ook het ontbijt wat ik gewend was in China. De gebruikelijke noodles; Chinees brood en diverse groenten. Toch maar bij het westers ontbijt gebleven met het toast and fried eggs. Thee erbij en we zijn weer klaar voor de (drukke) dag.

Eerst met z'n allen naar het heiligste der heiligste van Vietnam: het Mausoleum van Ho Chi Minh. Dit ligt aan een groot plein, waar ook de parades plaats vinden op belangrijke dagen en momenten.
Normaal staan er rijen van mensen om hem te bezoeken, maar Ho Chi Minh krijgt zijn jaarlijkse schoonmaak beurt in Moskou. Nu lopen er alleen maar toeristen op het plein rond.

Naast het Mausoleum ligt het presidentiële paleis; het vroegere paleis van de Gouverneur van Indochina. Dit wordt alleen gebruikt bij officiële ontvangsten.
Hier ligt ook het oude huis van Ho Chi Minh: het huis op palen. Dit bevestigd het eenvoudige leven dat hij heeft geleid. Alles zoals het was op zijn sterfdag is bewaard gebleven. Zijn boeken, papieren, helm, telefoons, alles ligt er nog.

Alles rond deze man is nu een mythe, dus veel wat we te horen krijgen van de lokale gidsen is puur propaganda. Ho Chi Minh staat voor Brenger van Licht; zijn eigen naam is Nguyen Tat Thanh geboren in 1890. Hij is in 1911 aangemonsterd op een Frans schip en kwam uiteindelijk in Europa terecht. Hier heeft allerlei baantjes gehad, waarvan wij maar eentje zeker weten: tuinman. De Vietnamezen hebben hele lijsten. Na enige tijd is ie gaan studeren in Frankrijk, waar hij Frans, Engels, Duits en Mandarijns heeft geleerd. Daar is ie zich gaan bemoeien met de bevrijding van Indochina. In 1920 heeft ie de communistische partij in Frankrijk opgericht.

In 1941 is ie weer terug gekomen in Vietnam en richtte de Viet Minh op. Toen de Japanners verslagen waren en zich terugtrokken pleegde Ho Chi Minh een staatsgreep: de Augustus Revolutie. De Fransen pikten dit niet en begonnen een oorlog tegen de Viet Minh. Ze waren echter zo goed in het vechten van een guerrilla oorlog dat de Fransen uiteindelijk verslagen werden in Dien Bien Phu in 1954. In de Genève akkoorden 1954 zorgde voor een tijdelijke verdeling van Vietnam met de rivier Ben Hai rivier als grenslijn. De zuidelijke anti communistische katholieke leider weigerde echter de afspraken na te komen en heeft onder andere geen verkiezingen gehouden. Dit zorgde ervoor dat er een patstelling ontstond tussen noord en zuid Vietnam.

Tot 1969 heeft Ho Chi Minh het noordelijke deel geregeerd. Hij heeft de samenvoeging van noord en zuid nooit meegemaakt. Na zijn dood wilde hij graag gecremeerd worden en dan uitgestrooid worden over het noorden, midden en zuiden van Vietnam. Dat is nooit gebeurd en nu ligt hier tentoongesteld tegen zijn wil.

Zoals gezegd wordt deze man hier aanbeden. Overal komt ie voor in het leven van de Vietnamezen. Vooral het eenvoudige leven dat ie heeft geleid wordt constant benadrukt. Hij wordt dan ook liefkozend Bac Ho genoemd ( oom Ho).

Het grote museum hebben we maar overgeslagen. Volgens mij boekje was dit allemaal propaganda. Nee wij gingen op weg naar de Tempel der Literatuur.

Eerst kwamen we langs de pagode op een paal (Chua Mot Cot). Mooie pagode, maar is recent geheel gerestaureerd; eerder gemoderniseerd. Eerst stond ie op een houten paal; nu op een lelijke betonnen paal. Jammer, maar dat noemen ze vooruitgang.

Na een korte wandeling kwamen we uit bij onze Tempel. Een prachtig behouden voorbeeld van Vietnamese bouwkunst. Deze tempel dateert uit 1070 en is gewijd aan Confucius. Later is er een universiteit gevestigd door de Chinese keizer.

De tempel bestaat uit vijf ommuurde hofjes. Op de ingang staan allemaal spreuken geschreven, waarvan de strekking heel belangrijk was; " bij het betreden van de tempel, van uw paard afstappen en paard buiten laten staan". Blijkbaar belangrijke informatie in de tijd.

De tempel is verder een oase van rust. We konden hier even een beetje bijkomen. De keizer heeft in de tempel 82 stenen plaketten laten plaatsen; allen op een schildpad. Ieder plaket staat voor een afgestuurde student aan de universiteit. Verder is het gebouw niet zo bijzonder.

Ondertussen was het toch best warm geworden. Met de taxi naar onze volgende bestemming.

Dit was de beroemde Hoa Lo gevangenis. Hier werden ten tijde van de Franse kolonisatie de Vietnamezen gevangen vastgezet. In latere jaren werden hier de Amerikaanse piloten, die boven Vietnam werden neergeschoten, vastgezet. Het wordt ook wel Hanoi Hilton genoemd.
Na de Vietnam oorlog is het gebouw buiten gebruik gesteld. Pas jaren later is het stuk dat nog overeind stond ingericht als museum.

Het is wel erg eenzijdig ingericht. De Vietnamezen vertellen vooral wat hun is overkomen en dat ze zo vredelievend waren! Het is ook behoorlijk gruwelijk ingericht. Aan de hand van diverse poppen laten ze zien hoe het in die tijd ging. De Fransen waren geen lieverdjes dat weet ik wel zeker!
Een groot deel van het museum gaat over de koloniale periode. Ook komen alle omgekomen en vastgezette belangrijke personen aan bod. Van sommige zijn ook de cellen nog te bezichtigen. De Vietnamezen staan hier allemaal te huilen voor deze deuren. De communisten benadrukken in hun tentoonstelling de rol van hun vrouwen erg. Ten tijde van de oorlogen vochten of zaten de mannen in het verzet. De vrouwen moesten toen voor de familie zorgen. Sommige vrouwen zijn echte heldinnen in Vietnam.

In het hele museum wordt een dreigende achtergrond muziek gespeeld, die het allemaal een erg onheilspellend sfeer geeft. Uiteindelijk kom je langs allemaal herdenking monumenten in de zalen over de Amerikaanse piloten. Zo heeft John Mcgain hier opgesloten gezeten; evenals Pete Peterson. De laatste werd later de eerste Amerikaanse ambassadeur in Vietnam.

De Vietnamezen benadrukken telkens dat de Amerikaanse gevangen heel goed zijn behandeld. Er staan ook allemaal attributen zoals boeken, voetbal, volleybal net enz. om duidelijk te laten zien dat hen aan niets ontbrak. Ook zie je foto's met lachende soldaten die kerstfeest vieren of naar de dokter gaan voor een check-up. Natuurlijk allemaal propaganda.
Na de oorlog werden de Amerikaanse gevangenen geruild tegen de Vietnamezen in Amerikaanse handen.

Na deze indrukken zijn we een klein Frans cafeetje ingedoken, want dat hebben ze wel behouden. De Franse koffie, brood en banket. De Vietnamese koffie smaakt heel zoet; net bijna als chocolade. Maar goed gezet smaakt ie erg lekker. Erbij natuurlijk een lekker Frans taartje als lunch.

Even bijgekomen met een lekker koffie en toen richting hotel. We liepen vervolgens langs de oude kathedraal, welke door de Fransen is gebouwd.
Uiteindelijk liepen we langs het Hoan Kiem meer middenin de oude wijk weer richting hotel.

Eerst nog een rugzak voor James kopen, want zijn oude valt bijna uit elkaar. Toen rustig door de straatjes lopend weer terug naar ons hotel. Onderweg kom je allemaal souveniertjes tegen.

In het hotel even met een koud drankje bijkomen van onze drukke dag. Maar lang krijgen we niet. Tegen het begin van de avond moeten we naar het water poppen theater. Je kijkt hierbij naar een soort bak met water waarin dan met poppen verhaaltjes worden afgebeeld. De poppen worden bediend met stokken onder water. Natuurlijk is er ook begeleiding met muziek en zang. In het begin van grappig, maar na een tijdje ging het me behoorlijk vervelen. Ook waren de stoelen niet gemaakt op iemand van mijn lengte.

Twee mensen van onze groep gaan ons morgen verlaten; hun reis zit erop. We krijgen tevens drie nieuwe groepsleden, die wij vanavond gaan ontmoeten. Als laatste avond hebben we met zijn allen gegeten in een zeer chique restaurant. Hier serveerden ze heel bijzonder Vietnamees eten. Erg lekker allemaal!

Weer op tijd naar bed, maar ik was er ondertussen wel aan toe.