Emei Shan

Vandaag vroeg op omdat we veel moeten reizen, maar ook veel gaan zien. Het ontbijt werd niet geserveerd om een vage reden, dus helaas dan maar zonder. 
We moeten eerst een stuk rijden, waardoor we tijd hadden om wat uitleg te krijgen over de volgende bezienswaardigheid. De provincie Sichuan is wereldberoemd om een beer soort; de reuzen panda. Zoals iedereen waarschijnlijk weet worden deze met uitsterven bedreigd. Daarom zijn er meerdere centra gebouwd, die zich bezighouden met het fokken van deze beesten. En dat is niet zo makkelijk. 
De reuzen panda leefde vroeger in grote gebieden van China en Azië; alleen door de jacht (Europeanen!) en door het verdwijnen van leefgebied door urbanisatie, was het aantal gedaald tot ongeveer 1200 in het wild. Er zijn er nog 160 in opvangcentra en dierentuinen, waarvan 26 in het buitenland. De Chinezen behandelen de panda's nu als nationale iconen; zo hebben ze hun leefgebieden uitgeroepen tot nationale parken en verbinden ze deze parken met elkaar tot een groot leefgebied. 
Eenmaal bij het centrum aangekomen kwamen we terecht in een soort Disney park voor panda. Overal was het panda, panda en nog een keer panda. De borden, de auto's, op de wc's; overal was de panda te vinden of te zien. Maar goed, we kwamen voor de echte exemplaren. In dit centrum zitten de meesten, zo'n 50 stuks. Niet allemaal zijn ze zichtbaar. Ik heb er al een paar gezien in mijn leven, maar nog nooit zo veel tegelijk als deze keer. Voor de eerste keer ook echt hele kleintjes gezien! Echt bijzonder beest. Deze soort in leven houden, is echt een uitdaging voor de mensheid, maar als dat lukt....
Panda's zijn trouwens moeilijk te fokken. Ze zijn erg solitaire dieren en dulden alleen elkaar tijdens de bronstijd. Ook zijn de vrouwtjes maar 10 dagen vruchtbaar. Dus in de wild geboren panda is heel bijzonder. In de centra worden veel dieren geboren uit kunstmatige inseminatie, waardoor er veel tweelingen geboren worden. In de natuur is dat uitzonderlijk. De moeder voed haar jong op samen met de verzorgers. Ze geven het jong extra melk, maar de panda melk zelf is erg belangrijk voor het jong. 
Na eentijdje zijn de jongen groot genoeg om bamboe te eten. Vanaf dat moment leven de jongen zonder moeder, waarna ze in het centrum bij elkaar gezet worden. Uiteindelijk worden ze uitgezet in de natuur. 
Daar worden ze nauw in de gaten gehouden door verzorgers, die verkleed als een panda in de bossen lopen. 
Na ook nog de rode panda te hebben gezien ( ondertussen ook een bedreigde diersoort) weer terug naar de bus. Trouwens een rode panda, is geen familie; hij eet ook bamboe wat zijn naam verklaard. 
Ik heb trouwens hier een souvenir voor Roar gekocht, zodat ie echt Kongfu Panda kan zijn. Ook die kennen ze hier trouwens! 
Met de bus een lang stuk gereden naar Leshan. Hier gaat iedere Boeddhist een keer naartoe. Hier staat de grootste beeld ter wereld; 71 meter hoog. 
Dit beeld ( een zittende Buddha ) zit op de kruising van drie rivieren. De monnik Haitong is begonnen met het bouwen van dit standbeeld zo'n 1200 jaar geleden. Hij zag namelijk dat in de rivierkruising allemaal ongelukken gebeurde en hij dacht dat Buddha hier verandering in kon brengen. Na 90 jaar was het project eindelijk klaar. Tot iedereen zijn verbazing werd de rivier ook kalm nadat het standbeeld klaar was. 
Tijdens de culturele revolutie van Mao zijn veel heiligdommen geplunderd en gedeeltelijk vernield; ook hier zijn ze geweest. De gids verteld er trouwens niets over, maar je ziet dat sommige beelden echt kapot zijn, zijn afgebroken. Zij noemen dat natuurlijk verval door de regen en wind. Zo kan je het ook noemen. Erover beginnen heeft gezien, ze gaat er niet op in. 
Je kan helemaal naar beneden lopen, naar zijn voeten en dan weer naar boven. Spectaculair, maar niet echt praktisch in China. Dringen, inhalen etc is geheel in Chinese stijl. 
Na een korte rust, weer de bus in om naar onze volgende site te gaan. Deze bezienswaardigheid is ook gelijk het eindpunt van deze trip. We gaan naar boeddhistische tempel op Emei Shan. 
We kwamen relatief laat aan, dus we moeten snel wezen. Eerst naar onze kamers. Grote kamers, met veel ramen met eenvoudige bedden, maar wel een tv. Daarna snel naar de eetzaal, want het eten is hier strikt van 6 uur tot 6:30. Erg eenvoudig eten, alles vegetarisch, maar daardoor niet minder lekker. Ik heb nog nooit zo lekker Paksoy gegeten! De bonen, ik wist niet dat er zoveel verschillende bestonden, waren minder naar mijn smaak. 
Na het eten een korte uitleg over de regels van het klooster. Om 5 uur worden de monniken gewekt; wij mogen komen kijken indien we willen. Om 6:30 is er een chinees ontbijt. Aangezien wij westersen dat niet lekker vinden (ingelegde groenten, soort brood en rijst), heeft de gids iets anders voor ons. 
Om 7 uur gaat het klooster open voor de mensen van buiten. Het avond eten is om 6 tot 6:30 en de monniken gaan om 7 uur naar bed. Het licht gaat uit om 22 uur. 
Er is een gezamenlijke wc ruimte en een gezamenlijke douche ruimte. Hier dus maar mijn tanden gepoetst en naar bed; ben helemaal kapot van de reis.