Mountain Emei Shan

Vandaag worden we gewekt om 5 uur! Niet door onze gids, maar door de monniken. Die gaan 's ochtends hun mantra's opzeggen in hun tempel. Dat geeft een hele aparte sfeer aan ons verblijf. Het is mooi om dit een keer mee te maken. 
De gids heeft een westers ontbijt geregeld, want de kloosterlingen eten hier een speciaal ontbijt. Ingelegde groenten met rijst. Niet echt onze cup of tea. 
Allereerst een indruk gekregen van het klooster. Tevens uitleg over het boeddhisme gehad, maar echt snappen doe ik het nog niet helemaal. Je hebt een verlichte persoon: de Buddha. Om het nog lastiger te maken heb je er drie: de vorige, huidige en toekomstige Buddha. Hierdoor wordt de eeuwige duur van het boeddhisme uitgebeeld. Iedereen wil door middel van het leven naar de regels van de religie en het bidden een hogere status van verlichting behalen. Uiteindelijk wordt je dan Buddha. Volgens mij heb ik het nu versimpeld uitgelegd. 
We zijn nu aan de basis van een heilige berg voor de boeddhisten; Emei Shan. Deze berg kan je helemaal beklimmen om de top te bekijken. Deze berg is bekend om zijn mist, waardoor je op de top een zee van wolken ziet. Ook zijn er op de berg meerdere tempels en kloosters gelegen. Alles zien is niet mogelijk, daarom hebben een stuk gekozen waar je rustig kan wandelen en veel trappen kan lopen.
Eerst lopen naar de busstation en daarna met de bus naar boven. Toen begin het echte werk voor ons; trap lopend naar boven. Zwaar, maar de omgeving maakt veel goed. Veel groen en bijzondere bomen. Veel confireren, waarvan ik het bestaan niet kende. Om de paar meter allemaal stalletjes, met allemaal boeddhistische spullen. Zo dragen alle monniken een houten armband en een grotere kralenkrans. Deze moeten je helpen bij het opnoemen van je mantra's; een soort rozenkrans. Tevens meerdere tempels onderweg tegen gekomen. Het is allemaal een apart, spiritueel sfeertje. Erg bijzonder.
Uiteindelijk bereikte een plateau, waar een van de drie bezienswaardigheden van deze berg te zien is. Namelijk de pagode met de twee bruggen. Helaas wegens de drukte links laten liggen. Eerst verder naar boven klimmen. Prachtige omgeving! Helaas begon het te regenen. Uiteindelijk kom je bij het gebied met de tweede bezienswaardigheid; de Crazy Monkeys. 
Deze apen zijn de Tibetaanse macacen; zijn toch behoorlijke beesten. Ze zijn crazy omdat ze van alles doen om aan eten te komen. Ze klimmen letterlijk in je als je niet uitkijkt. Ze worden echter door lokale mensen gevoed, om dan foto's te maken met toeristen. Dus de apen weten dus ondertussen; toeristen is eten en vooral lastigvallen van toeristen is eten. Dat doen ze dan ook behoorlijk. Erg scary kan ik je zeggen. Grote apen met scherpe tanden, die je been beten pakken en niet los willen laten. Alleen een tik van een stok krijg je weer je vrijheid terug. Er werden zelfs mensen gebeten door die apen. Gelukkig een rabiës shot was er ter plaatsen te krijgen (!).
De weg naar beneden ging een stuk sneller en was aangenamer. Alleen de regen ging nu wat harder. Onderweg gestopt bij de pagode met twee bruggen. Erg bijzondere pagode en een prachtige plek.
Onderweg kom je langs allerlei beelden groepen uitgehouwen uit de wand. In de tijd van de keizers, was het gebruikelijk voor de keizers om hier op bedevaart te gaan. Tevens kregen ze raad van de monniken. Elke keizer heeft iets achtergelaten; meestal een gedicht of regel. Toch bijzonder om te bedenken dat deze beelden al honderden jaren hier staan. 
Tussendoor nog even met de groep geluncht. We hebben tussen de lokale mensen in gezeten. We hebben letterlijk om eten moeten vechten. Het was er zo druk 
Uiteindelijk kwamen we beneden uit bij een shuttlebus. Deze bracht ons weer terug naar beneden. 
De derde bezienswaardigheid is trouwens de bergtop en zijn tempel. Dit duurt echter minimaal 3 uur naar boven en weer 3 uur terug. Daar hebben we dus geen tijd voor.
Na deze uitgebreide inspanning vandaag kon niemand meer pap zeggen. 
Maar de highlite van dit verblijf moest nog plaatsvinden. Namelijk douchen in de publieke en openbare badvoorziening. Juist ja tussen de monniken en de Chinese gasten in. Er is maar een beperkte hoeveelheid warm water en beperkte tijd van openstelling, zodat iedereen in ongeveer 2uur gedoucht moet hebben. 
Na een uitleg van onze gids ging ik op weg. Alleen de noodzakelijke spullen meenemen. Dat was uiteindelijk geen onnodige raad kan ik je zeggen. 
Eenmaal aangekomen bij het badhuis (mannen gescheiden van de vrouwen) begon de happening gelijk. Alle Chinezen en monniken zijn allen heel nieuwsgierig; allemaal lachen en staren. Het gehele concept van privacy is totaal onbekend. Het is eigenlijk meer zo'n douche die je aantreft bij een sporthal. Allemaal douches naast elkaar in grote ruimte. Daar stond ik dan onder de douche tussen allemaal mannen, die niet groter zijn dan mijn navel.
Ze zijn enorm geïnteresseerd in onze potjes met douche schuim, shampoo en scheerzeep. Ik heb een potje maar gedoneerd aan mijn collega douchers; ik heb nog niemand zo blij gezien met een klein potje Sanex. Je bent op een gegeven moment alles kwijt. Al je potjes en zelfs het scheermes gaat rond. Ze durven het gelukkig niet te gebruiken, maar het blijft toch een vreemde bedoeling. Na een tijdje krijg je, je spullen vanzelf weer terug. 
Na het afdrogen en aankleden kon ik gelijk aan tafel. Vanavond weer vegetarisch; ik blijf het vlees toch missen. 
Na het eten maar gaan slapen, want morgen wordt het een zware reisdag. Emei Shan blijft een bijzondere ervaring; zowel de spiritualiteit, de openbare douche ruimte als het camping gevoel; met de pleerol onder je arm langs Buddha opweg naar de WC.